Vanaf nu worden we eerlijk

  

Na de Trump-zege en de verslagenheid bij weldenkend-links dat weigert de consequenties van het democratische spel te accepteren, is het nu de beurt aan de pers om een mea culpa te slaan: ze hebben het niet zien aankomen, er is iets misgelopen, wat gedaan. Waarmee ze dus eveneens toegeven dat ze de uitslag niét als “billijk” aanvaarden en als een accident de parcours beschouwen.  

Op zich zijn die sorry-verklaringen best wel vermakelijk. Ze hebben de “kleine man” niet begrepen en hun eigen mening voor waarheid verkocht, zo blijkt nu. Vooral de redactie van The New York Times wentelt zich in verontschuldigingen en belooft voortaan “…eerlijk te berichten over Amerika en de wereld, zonder vrees of voorkeur, steeds strevend naar begrip van en reflectie over alle politieke gezichtspunten en levenservaringen.” Hoezo, deden ze dat dan voordien niet? En waarom? Is dat niet de essentie van moderne kwaliteitsjournalistiek, “eerlijk berichten zonder vrees of voorkeur”? Inderdaad hadden nogal wat boze lezers de krant verweten, er met al hun sterjournalisten fameus naast te zitten, de peilingen achterna te lopen en geen voeling te hebben met de realiteit, behalve met hun eigen leefwereld dan. Oeps, de lezer mort, tijd voor wat massage.  

Als het in Amerika regent, druppelt het in Vlaanderen. Vandaag echoot DS-hoofdredacteur Karel Verhoeven in zijn editoriaal dat mediatiek berouw na: we moeten beter snappen wat de gewone man bezielt, ‘we moeten ons vak secuurder en met minder idee-fixen uitoefenen’, zo klinkt het.  

Mooi van je, Karel, vooral dat van die idee-fixen waar je dan blijkbaar toch mee zat/zit. Alleen: het klinkt als de dronkemanseed van een alcoholist die belooft geen druppel meer te drinken nadat hij zijn vrouw voor de zoveelste keer een pak slaag heeft gegeven. Want zo dadelijk gaat “opiniërend hoofdredacteur” (de titel alleen al) Bart Sturtewagen ons weer wegwijs maken in zijn eigen denksysteem en de wereld voorschotelen op Barts wijze. En uitgerekend vandaag staat er in DS weer een tweepagina-interview, het zoveelste, met Dyab Abou Jahjah die al een wekelijkse column in de krant heeft, om reclame te maken voor zijn boek “Pleidooi voor radicalisering”. Hoeveel van hetzelfde kan een mens verdragen. 

Ik wacht nog altijd op het eerste interview met pakweg Koenraad Elst, toch ook beslagen in de islammaterie maar van een andere gezindheid. Maar op een of andere manier is het Jahjah-discours van het eeuwige allochtone slachtofferschap, gecombineerd met zijn BV-status van ex-Slimste Mens-kandidaat, een vast ingrediënt geworden van de framing waarin De Standaard journalistiek verwart met ideologie. Door ene Björn Soenens ooit “constructieve journalistiek” genoemd. Dat de lezer daartegen moppert, ach dat is gewoon zijn aard, het is een aspect van de verzuring die we welgezind moeten bestrijden. De lezer moet geïnformeerd maar vooral ook opgevoed worden. Zijn mening mag wel eens in een lezersbrief aan bod komen, maar is per definitie van een lagere orde. En de “sociale media”, dat is helemaal bagger, voor het echte nieuws is er de propere krant.  

En zo zijn we weer bij de bizarre status van de beroepsjournalist als zelfverklaard orakel én belezer van de “kleine man”. Ook het mediatieke mea culpa na Trump is doordrongen van paternalisme en begeerte om terug controle te krijgen op de verhaallijnen. Het idee van de gewone man die moet “begrepen” worden, is nu net het verlengstuk van het elitarisme dat ervoor zorgde dat verkiezingszondagen als “Zwarte Zondagen” worden gebrandmerkt. Het gaat uit van hetzelfde idee dat er zoiets als een slimme, verlichte journalist met perskaart bestaat die analyseert, synthetiseert, duidt, met het publiek, de massa, als voorwerp en hooguit klankbord. 

De realiteit is anders. De gemiddelde beroepsjournalist is intellectueel zeer middelmatig, heeft schrik voor zijn job en wil vooral zijn status bevestigen. De pers leeft in een stolp met zichzelf als middelpunt. De reguliere media snappen totaal niet wat er in de wereld omgaat, en nog het minst de wereld vlakbij hun bed. Daarom stelt ook een VRT-programma als De Afspraak (waarin weeral dezelfde mensen zetelen uit de BV-cultuur die ook de geschreven pers domineert) niets voor qua inzichtelijke objectiviteit. Het is meer een “narratief”, een door een redactie aangeleverd script waarvoor de juiste cast wordt gezocht en gevonden.   

Hoe kijken wij naar zo’n duidingsprogramma? Als naar een tamelijk saaie show, een defilé van opiniemakers waarvan we de opinies al grotendeels kennen. De gemiddelde Vlaming anderzijds zit op het internet, stelt zelf zijn informatie samen, filtert, deelt, becommentarieert, communiceert met gelijkgezinden én met tegenstanders. Het gaat er niet altijd fijnzinnig aan toe, er is ook geen censor of hoofdredacteur. Maar de “kleine man” of vrouw bestaat niet meer, en alle kranteneditorialen samen hebben niet meer gewicht dan dat van een doordeweekse facebookpost.

Dat is een onverdraaglijk gegeven voor de beroepsjournalistiek. Ze zal blijven zweven in de zelfgecreëerde bubbel, ook na Trump en andere meteoren. De 19de eeuwse persvrijheid is niet meer, ze is op weg om de vrijheid van ons allemaal te worden. Ondanks facebook, twitter en hun commerciële agenda’s. Nog liever een handvol cookies op mijn pc dan een hoop voorgekauwde opinies in mijn krant en op TV. Dus neen, sorry hoeft echt niet.

(Johan Sanctorum)

Go for it, Donald!

  

Ja dit had ik niet voorspeld./ Maar de grootste verliezer is niet de polls of de voorspellers./ De grootste verliezer heet stabiliteit.

Zo gaat het twitterbericht van Geert Noels, bestuurder van de Koninklijke Schenking, en zo wordt heel politiek-correct Vlaanderen vandaag verdrietig wakker. En ja, ook deze keer werkt het bij mij weer, zoals bij Zwarte Zondag en de Brexit-uitslag: een licht gevoel van euforie, niet omwille van Trumps zege zelf, maar vooral omwille van de verslagenheid die hij teweeg brengt bij het soort lieden dat altijd weer in onze plaats probeert te denken en voor “stabiliteit” gaat: de verzamelde Vlaamse pers (van meetaf aan trouwens anti-Trump), de culturele sector inclusief de show-bizz (al is Trump toch een geboren entertainer waar ze nog veel van kunnen leren), de complete politieke klasse (behalve het uitschot dat VB heet), alle economen, sociologen, psychologen, filosofen, etcetera. Down, depri, ontdaan, gedegouteerd. 

Twitter en Facebook dragen vandaag een rouwband en verbijstering is bijna een plicht. De nachtmerrie van Francesca Vanthielen ‎(What’s next? Volgend jaar Marine Le Pen presidente in Frankrijk? Nachtmerrie maar klaarwakker. #Frexit #ElectionNight) drukt een raar soort ongeloof uit in de democratie, om niet te zeggen een afkeer van de volkswil. Alleen als mensen stemmen voor de juiste partij hebben ze stemrecht, zo wil het een oude linkse onhebbelijkheid. Daarna komt Hitler boven water, sneren naar het populisme, en de roep om een loterijdemocratie. Ik bedoel maar: hoeveel plezier kan je hebben in het pruilemondje van Francesca, de eeuwige politieke maagd en sociaal bewogen glamour-actrice met een bloeiende vennootschap?  

Daarnaast zijn de holebi’s en feministen teleurgesteld: Trump is niet alleen een racist die muren wil bouwen, maar ook een seksist, ook al draagt Hillary de naam van de grootste scheefpoeper in de Amerikaanse presidentengalerij, te weten haar man die overal achter haar aanhuppelde tijdens de campagne. Niettemin is Trump een geile, verdorven, perverte opschepper en seksmaniak, dat weten we dankzij stiekeme opnames in een busje waar hij zich verbaal eens laat gaan. Maar liever de leugenachtigheid van de vrouw Hillary dan het plompe parler-vrai van den Donald, zo willen het de tetterkransen van de vrouwenbeweging.  

Last but not least ontduikt hij belastingen en heeft een paar frauduleuze faillissementen op zijn naam. Andermaal: de morele verontwaardiging slash diabolisering bij het Vlaams-Belgische establishment steigert zodanig, dat mijn donkere kant steeds donkerder wordt, en begint te sympathiseren met deze arme duivel die toch maar doet wat hij moet doen, namelijk winnen. Tegen en ondanks al de rest.   

Wat zouden mijn FB-vrienden nu doen die met een Hillary-petje naar New-York waren afgereisd? Hun verdriet verdrinken in een bar op Manhattan? Zwijgend naar de luchthaven sleffen om in het vliegtuig met andere Hillaristen op gedempte stem door te bomen over het einde van de wereld? Komaan zeg, jongens, het was maar entertainment en binnen een paar maanden begint den Donald gewoon een presidentiële soap, hopelijk ook weer gekruid met pittige slippartijen in en rond de Oval Room. 

Voor het politieke establishment aan de Noordzee, zie hoger, breekt nu een tijd aan van het betere bochtenwerk, daar zijn ze goed in. Want met die vervelende Trump moeten ze nu natuurlijk wel kersen gaan eten, en van de slag wordt de racistische seksist met al zijn praatjes de man die hier met de hoogste protocollaire eer zal ontvangen worden. Buigen als knipmessen zullen ze, en alle eerdere verwensingen inslikken, in naam van de Noordatlantische vriendschap en de Westerse bondgenootschappen.  

Voor de rest wens ik alle kunstenaars, acteurs, journalisten, uitgevers, TV-presentatoren, politicologen en Gutmenschen allerhande, niet het minst de door een Antwerpse mini-Trump vervolgde redactie van Apache, een aangenaam rouwproces toe. Want ook verdriet schept verbondenheid, en creëert nog sterker een gevoel van morele superioriteit tegenover de onmens die het allemaal veroorzaakte. Ach, het solidaire gevoel tegen de slechterik, het is zo speelplaats lagere school. Wie een meter achteruit gaat staan, kan toch niet anders dan zich vrolijk maken om deze opstoot van nationale rouw. En zich verder afvragen hoeveel hypocrisie er achter geëtaleerde weldenkendheid schuil gaat. Go for it, Donald, je hebt de meerderheid van de kiezers achter je, meer moet dat niet zijn.

(Johan Sanctorum)

Lijkenpikkers

  

Heel politiek-correct Vlaanderen staat op zijn kop en de modale Vlaming wordt weer als ‘racist’ verketterd, omdat er op facebook en twitter een aantal schampere commentaren circuleren die zich vrolijk maken over het ongeval van een 15-jarige jongen in Marokko. De zure regen situeert zich vooral rond de Vlaamse Verdedigingsliga, een privé-hobby van een zekere Gunther Vleminx, die beweert enkel vraagtekens te plaatsen bij het ‘Vlaming zijn’ van de jonge Genkenaar Ramzi Mohammad.

Ach, niets is vandaag zo gemakkelijk als een facebookpagina openen, en eerlijk: de frustratie rond de terreuraanslagen zit zo hoog dat zo’n pagina of blog bijna een therapeutische waarde heeft. Of denkt men nu echt dat de golf van moslimterreur bij Jan Modaal geen gerommel in de onderbuik oproept? De ene brandt kaarsjes en houdt stille optochten, de andere vloekt en laat zich verbaal eens gaan. Elk zijn manier van omgaan met ‘hét probleem’, in afwachting dat de dames en heren eruit raken hoe ze het denken aan te pakken. En wat is te verkiezen: “ranzige”’ kroegpraat en dito humor op facebook, of echte opstootjes van geweld? En zou dit verhaal veel om het lijf hebben zonder de exposure vanwege een handvol overgemotiveerde opiniemakers?

De echte lijkenpikkers zitten dan ook aan de overkant. Een hoop politici die nog niet op vakantie zijn vertrokken, piekert zich al weken suf over de vraag hoe ze alsnog de komkommertijd kunnen gebruiken om het nieuws te halen. Zeker nu de N-VA weer listig ballon na ballon oplaat rond het terreurthema, groeit de nervositeit, bijzonder aan de linkerkant. En kijk: het racisme steekt in Vlaanderen weer de kop op. Dank u, Vlaamse Verdedigingsliga voor de voorzet.

De morele verontwaardiging en het begeleidende taalgebruik van Geert Bourgeois (“weerzinwekkend”), John Crombez (“misselijkmakend”), Sven Gatz (“ziekelijk”), Yamila Idrissi (“zum kotzen”), verraden enig retorisch opportunisme, om niet te zeggen een onderdrukte blijdschap omwille van deze malloten die het woord racisme weer nieuw leven inblazen. Vergeet ook het links-progressieve middenveld niet, ietwat uit het lood geslagen door het moslimterrorisme. Unia (het vroegere CGKR) kan weer vrolijk naar de rechtbank, en het op apegapen liggende Kifikif heeft weer een pispaal.

Gisteren mocht Youssef Kobo (de man die het allemaal uitbracht), medeoprichter van Movement X en heden knuffelallochtoon bij de CD&V, in primetime op het VRT-nieuws nog eens alle “weerzinwekkende” facebookberichtjes overlopen en van commentaar voorzien. Dus ja: deze zomerse opflakkering van Vlaams racisme komt sommigen bijzonder goed uit. Als de ouders van Ramzi Mohammad terugkeren naar België zullen ze vaststellen van in een mediastorm terecht gekomen te zijn, niét door Gunther Vleminx en zijn volgers, maar door de profileringsdrang van Youssef Kobo, zijn politieke confraters én uiteraard de sensatiedrang van de papieren en audiovisuele media.

(Johan Sanctorum)

We moeten de waanzin begrijpen om niet zelf gek te worden

  

De echte uitdaging is vermoedelijk niet de ‘strijd tegen het terrorisme’ maar het doorgronden van de terrorist, die eigenlijk als monotype niet bestaat want de halve mensheid is een potentiële terrorist, begin er maar eens aan. Het klinkt misschien soft en zielenknijperig, en het is allerminst zo bedoeld, maar we zullen uit onze eigen waan moeten durven stappen en concreet op de man en de vrouw af gaan. Laten we de dokter zijn in het gekkenhuis, niet een van de gekken. Met clichés en groteske veralgemeningen geraken we er nooit, sterker nog, doen we zelf mee aan de virale verspreiding van de waan.

(Johan Sanctorum)