Een bange blanke man

De man met het witte hemd die u hierboven aan het werk ziet in een ongetwijfeld hartverwarmend en geestverheffend toneelstuk, is Chiel van Berkel, een Hollander in Vlaanderen.
Niet dat dat laatste er iets toe doet.
In De Standaard van dinsdag 24 september lees ik zijn ‘Vijf Levenslessen’.
Die luiden als volgt:

1. Blijf rebels.
2. Laat niet op je kop zitten.
3. Mijd middelmaat.
4. Wees niet bang voor het vreemde.
5. Heb lief.

Tot dusver is alles OK.
Niemand kan iets tegen deze ‘levenslessen’ hebben.
Wijze man dus, die Chiel.
Althans, zo lijkt het.
Want onder Les 5 lees ik iets wat al die wijsheid als een kaartenhuisje in elkaar doet vallen:

‘Ik haat de bange blanke man.’

Kijk eens aan, denk ik, wat een rebelse, assertieve, originele, moedige en vooral liefdevolle uitspraak is dit!
Alleen al op grond van dit ene zinnetje verdient Chiel de Nobelprijs voor de Contradictie.
Het is dan ook niet het eerste het beste zinnetje.
Het is een uitspraak die tegenwoordig iédere rebelse, assertieve, originele, moedige en liefhebbende blanke man in de mond bestorven ligt.
Het is, zeg maar, het grootste intellectuele cliché van deze tijd.
En dat maakt deze uitspraak natuurlijk tot het tegendeel van rebels, assertief, origineel, moedig en liefdevol.

Of hoe je tegelijk rebels en volgzaam kunt zijn,
assertief en permissief,
origineel en afgezaagd,
moedig en laf,
Liefdevol en haatdragend.

Dames en heren, ik stel u voor: Chiel, de Nieuwe Blanke Man!

Houdt van zichzelf, haat zichzelf.
En is zich daar to-taal niet van bewust.
Als je hem vroeg: Chiel hou je veel van jezelf?
Of: Chiel, haat je jezelf?
Dan zou hij hoogstwaarschijnlijk (luid) ‘NEEN!’ zeggen.
Terwijl het juiste antwoord natuurlijk (benepen) ‘ja’ is.

Zwei Seelen leven in Chiels Brust.
Een liefdevolle en wijze ziel, en een haatdragende en domme ziel.
Maar er leeft ook nog iets anders in de Berkel-borst,
Of liever: er ontbreekt iets in die borst.
En dat is bewustzijn van die gespletenheid.
Wat Chiel in gênante mate NIET heeft, is een modern zelfbewustzijn.
En dat is juist een bewustzijn van dat gespleten, moderne zelf dat heen en weer geslingerd wordt tussen eigenliefde en zelfhaat.
Is er iets dat de moderne mens méér kenmerkt dan die tegenspraak?
Enerzijds is hij ongelooflijk vol van zichzelf,
en anderzijds zit hij vol zelfhaat en zelfminachting.

Ik maak daar zelf geen uitzondering op.
Ik schrik vaak van de Lucifer en Ahriman die ik in mezelf aantref.
Wat een duo!
Maar waarin ik wél verschil van Chiel & co is dat ik het wéét.
Ik ben me bewust van die Zwei Seelen in meiner Brust.
Het stelt nog niet veel voor, dat bewustzijn van mijn moderne zelf, en het laat me nog vaak in de steek, maar het begin is er.
En het laat zich niet meer uitwissen.
Als je die (eigen)liefde en (zelf)haat eenmaal in je eigen ziel broederlijk naast elkaar hebt zien staan, dan maak je jezelf niet meer wijs dat je alleen maar een moedige, blanke man bent of alleen maar een bange, blanke man.
Je bent het allebei.
Als je dan met je kop in de krant gaat staan om wijze levenslessen te geven,
en je zegt eerst:
Ik haat de bange blanke man,
om vlak daarop te zeggen:
Hebt elkander lief,
dan ben je een domme, blanke man.

En die domheid is allesbehalve lachwekkend, zeker als ze haar levenslessen besluit met de woorden: ‘Humor blijft een wapen tegen verzuring, tegen middelmaat en de krankzinnige tijd waarin we leven.’
Want wat is humor anders dan het bewustzijn van discrepanties, het bewustzijn van twee zaken die niet samengaan!

En ik maar denken dat Hollanders zo verstandig en zo geestig waren …

Perfect wetenschappelijk

In de krant lees ik dat er ‘mogelijk een perfect wetenschappelijke uitleg bestaat voor bijna-doodervaringen, waarbij mensen zeggen dat ze bijvoorbeeld een lange tunnel met fel wit licht hebben gezien. Amerikaanse onderzoekers vermoeden dat zo’n ervaring het gevolg is van een verhoogde hersenactiviteit in de eerste ogenblikken na een hartstilstand.’

Het bericht doet me denken aan het HPV-virus dat in 2% van de gevallen ‘kan leiden’ tot precarcinome cellen die, als ze niet behandeld worden, ‘kunnen leiden’ tot baarmoederhalskanker.

Onderzoekers vermoeden dat er misschien een uitleg mogelijk is voor bijna-doodervaringen, want ze zouden het gevolg kunnen zijn van verhoogde hersenactiviteit. Tot die conclusie zijn ze gekomen toen bleek dat ratten een verhoogde hersenactiviteit vertoonden nadat er een hartstilstand bij hen was opgewekt.

En dat moet dan wetenschap voorstellen!

Na de ervaringen van Dr. Eben Alexander (zie mijn bericht van 9 juli 2013 ) die een week lang geen enkele hersenactiviteit vertoonde, is dit onderzoek volslagen belachelijk. Of toch de conclusies die eruit worden getrokken.
Maar dat is natuurlijk geen bezwaar, want de idee dat het menselijke bewustzijn méér zou kunnen zijn dan wat electrische activiteit in de hersenen moet kost wat kost de kop worden ingedrukt.
Zelfs als dat niet lukt, is er nog altijd winst.
Want als het publiek niet in al die materialistische propaganda trapt, en begint te vermoeden dat er méér is dan alleen maar materie, begint ze ook de wetenschap te wantrouwen.

En geest zonder wetenschap, is al even erg als wetenschap zonder geest.
Materialisme of spiritualisme, het komt op hetzelfde neer.
Het is lood om oud ijzer.
Want waar het om gaat, is de – kunstzinnige – verbinding tussen beide.
Wat een mens tot mens maakt, ligt noch in de materie, noch in de geest.
Het ligt in de kunst die beide met elkaar verzoent.
Het ligt in de drieëenheid wetenschap, kunst en religie.

Alle goede dingen bestaan in drieën.
Als één ervan ontbreekt, worden beide andere onmenselijk.

8 juli 2013

Met al dat bloggen heb ik nog niet de tijd gevonden om de krant te lezen.
Over vandaag kan ik kort zijn: niks te melden.
Gisteren: idem.
Maar maandag: oh la la!
Dat was me het dagje wel.

Het begint al op de laatste bladzijde
(In een wereld die op zijn kop staat, moet men ook de krant omgekeerd lezen):

Discussie van de dag: koning Philippe of koning Filip?

Waarover gaat het?

Le roi Albert had nog niet aangekondigd dat hij ging aftreden of zijn opvolger kondigde al aan dat hij als nieoewe konink zou ondertekenen met Philippe.
Ja, ze kunnen het echt niet laten, de Saxen-Coburgs. De minachting voor Vlaanderen zit hen in de genen. Het was ongetwijfeld een spontane reactie van Philippe. Zich van geen kwaad bewust. Waarom zou hij in godsnaam met Filip ondertekenen in een land waar de elite altijd Frans gesproken heeft en nog altijd spreekt!

Groot gelijk, vindt Ludo Parmentier van de Nederlandse Taalunie.

‘Philippe kom je zowel in het Frans als in het Nederlands tegen. Filip niet.’

Daar is natuurlijk geen speld tussen te krijgen.
Vlamingen zijn als vanzelfsprekend tweetalig. Franstaligen zijn dat als vanzelfsprekend niet.
Waarom daar verandering in brengen?
Het heeft toch altijd prima gewerkt?
Wat zeuren die flaminganten toch!

Zijn ze misschien vergeten dat ze op school altijd geleerd hebben van Philippe de Goede en Philippe de Stoute en Philippe de Schone?
Welaan dan!

En zeggen dat ik van die Ludo Parmentier nog les heb gehad!
Gelukkig luisterde ik toen al niet naar die lakeien van de Wetstraat.

Nog altijd op de laatste (of eerste) bladzijde: een kritiek op het eenheidsstatuut.
Dat zou een compromis á la belge zijn.
Lees ik niet.
Is waarschijnlijk een open deur intrappen.
Wat is er in dit land géén compromis á la belge!
Als ik op de voorpagina van de krant drie Vlaamse vrouwen breed zie staan glimlachen, trots op het feit dat ze als vrouw gekund hebben wat mannen nooit hebben gekund, dan voel ik al meteen nattigheid. Macho-gedrag van vrouwen is aan mij al even weinig besteed als macho-gedrag van mannen.

Volgende bladzijde:

Wow!
Guy Fawkes versus moslim Morsi!
Ik voel me meteen solidair.
Ik word namelijk op dezelfde dag als Guy gevierd, zij het ietwat bescheidener:

Remember, remember the fifth of november!

Vroeger werd er nog een ander versje gezongen op Guy Fawkesday:

Burn him in a tub of tar
Burn him like a blazing star
Burn his body from his head
Then we’ll say ol’ Pope is dead

Hip hip hoorah!

Ik lees op Wikipedia hoe Guy Fawkes, die het Engelse parlement wilde opblazen, aan zijn eind is gekomen. Het lijkt verdacht veel op wat ik twee bladzijden verder lees:

Tijdens een voetbalwedstrijd in Brazilië gaf de scheidsrechter een rode kaart aan een speler. Maar die weigerde het veld te verlaten en werd agressief. Daarop greep de scheidsrechter een mes (in het voetbal moet je tegenwoordig op alles voorzien zijn) en stak de speler neer. Daarop bestormde de familie van de speler het veld, greep de scheidsrechter, bond hem vast en onderwierp hem aan een marteling die eindigde met een vierendeling en een onthoofding, waarna het bloederige hoofd op een paal gespiesd werd en in het midden van het voetbalveld geplaatst.

Daar was de scheidsrechter duidelijk niet op voorzien.
Benieuwd hoe zijn opvolgers het veld zullen betreden.
Geharnast?

Volgende bladzijde:

Marion Bartoli wint Wimbledon.
Maar dat wist ik al toen ze Philippekens (of Flipkens voor de flaminganten) van het veld borstelde.

De Tour: niemand gevallen.

Bladzijde 16: een column over zonnebaden met als titel ‘Geen Schaamte’.

‘Zonnebaden is waarschijnlijk het enige zomerritueel dat de mens met het dierenrijk deelt.’
Gevolgd door de mededeling dat we eeuwenlang niets moesten hebben van een bruine huid.
Tot in 1900. Toen veranderde er iets.
Vrij laat, als je ’t mij vraagt, qua nabootsing van het dierenrijk.
Maar in 1988 was ’t alweer gedaan. Althans volgens beroemde modellenagente Eileen Ford. The tanned look is dead, schreef ze toen.
Niks van aan natuurlijk.
Trouwens, mensen gaan niet zonnebaden om bruin te worden. Dat is maar een voorwendsel. Net zoals vissen maar een voorwendsel is om urenlang naar water te kunnen zitten turen.

Zonnebaden is, net als vissen, in de eerste plaats een meditatievorm.

Nogal extreem, dat wel, maar de moderne mens heeft nu eenmaal paardemiddelen nodig om in deze volkomen naar buiten gekeerde tijd naar binnen te kunnen keren.
Trouwens, door te vissen en te zonnebaden keert de mens zich zowel naar buiten als naar binnen.
Dat is een heel moderne manier van mediteren, veel moderner dan het Oosterse alleen-maar-naar-binnen-keren.

Ik mediteer heel graag aan zee.
Lekker in de zon liggen, je laten stoven en helemaal lichaam worden.
Dat laatste lukt een autist nooit zonder zon.
Gelukkig ben ik als oude ziel een rasechte zonaanbidder.

Maar goed, ik zit nog maar halverwege de krant. Ik moet voortmaken.

In het midden van de krant zie ik, over twee volle bladzijden, een werkelijk fantastische foto, een waar kunstwerk. Als ik daar een vergroting kon van krijgen hing ik hem meteen aan de muur. Want zo stel ik mij de geestelijke wereld een beetje voor.

Ik ben dan ook een hele grote fan van die jaarlijkse stierenrennen in Pamplona.
Ik zie ze als oud heilig ritueel, met in het centrum de stier, (zinnebeeld van) de dragende kracht van Europa. Als dát geen sociaal kunstwerk is!
Dierenrechtenorganisaties stellen de traditie aan de kaak. Uiteraard. Stieren die achter mensen aanhollen: dat is een inbreuk op de rechten van het dier ‘mens’.
Ik lees trouwens dat er op de eerste dag vier mensen gewond raakten. Geen van de vier ernstig, geen van de vier had iets te maken met de stieren.
Erreg!

Volgende bladzijde:
Meest gezochte drugsbaron van Europa gearresteerd.
Op de foto: alleen maar lachende gezichten.
Da’s nog eens een sportieve verliezer!

Heel anders dan twee bladzijden verder.
Daar lees ik dat een Albanese inbreker, die een huis was binnengedrongen en in de slaapkamer van de moeder met een mes werd gestoken door haar zoon, nu klacht heeft ingediend wegens poging tot doodslag. Volgens de inbreker had de jongeman geen enkele reden om hem te steken. Het klinkt grotesk, maar de kans is reëel dat de jongeman die zijn moeder verdedigde de gevangenis indraait.
Dierenrechten, weet u wel.
Ik herinner me nog het krantenbericht over een inbreker die zich tijdens de uitoefening van zijn beroep verwond had en het warenhuis waar hij ingebroken had dan maar voor de rechter daagde wegens onveilige werkomstandigheden. Het had een sketch van Gaston & Leo kunnen zijn, ware het niet dat het warenhuis veroordeeld werd tot een schadevergoeding om U tegen te zeggen.
Ik zei het al: we leven in een omgekeerde wereld.

Maar we gaan verder.

Volgende bladzijde: 11 juli-viering, de Vlaamse feestdag ofte het feest van de Vlaamse Gemeenschap.
Het is dit jaar een bijzondere feestdag want 2013 is een anagram-jaartal van 1302, toen de Franse elite in de pan werd gehakt in Kortrijk.
11 juli mag niet gekaapt worden door één partij, zegt minister-president Kris Peeters.
Natuurlijk niet, die Vlaamsgezinden moeten met hun fikken van Vlaanderen afblijven!
Want la Flandre, c’est á nous! N’est-ce pas, monseigneur Philippe?

We gaan verder.

CD&V wil de huurwaarborg optrekken tot drie maanden.
De tsjeven hebben altijd goed gestaan met de huisbazen, vooral met de Grote Huisbaas, la Belgique, dat zo goed is de Vlamingen een deel van het land te verhuren. Tegen een waarlijk astronomische huurprijs, dat wel, maar ze hebben dan ook het deel gekregen dat aan zee ligt.
Ze moeten dus niet mekkeren.

Op de volgende bladzijde staat een grote foto van Philippe le Bête. Die sla ik over.

Op naar bladzijde 2, we zijn er bijna.

Peperduur borstkankermiddel werkt niet.

Voorwaar een sensationele titel, maar zoals gewoonlijk blijkt hij fel overdreven.
Want wat lees ik in de kleinere letters?
Alvastin kan bloedklonters en perforaties in de darm uitlokken. In het ergste geval kan de patiënt daaraan overlijden.
En dan durven ze zeggen dat het niet werkt!

Eindelijk! We zijn op bladzijde één beland!

Providers moeten mailverkeer opslaan.

Belgacom en Telenet zullen moeten bijhouden wie naar wie mailt en wanneer iemand op internet gaat. De grootste inbreuk op onze privacy ooit, vindt advocaat Raf Jespers.
Maar Staatsveiligheid heeft die gegevens nodig om – bijvoorbeeld – criminele bendes te kunnen opsporen.
Criminele bendes? Klinkt dat niet een beetje als een samenzweringstheorie? Mensen die in het geheim plannen beramen om een misdaad te plegen? Maar dat is toch voor onnozelaars! Wie gelooft daar nu in!
Ik vraag me dus af waarvoor Staatsveiligheid – in de volksmond Staatsvuiligheid – die gegevens nog meer nodig heeft.

Maar de aandacht wordt deskundig van deze vraag afgeleid door een grote foto van een treinramp in Canada. Daar is een trein met ruwe olie ontspoord en in brand gevlogen. Balans tot nog toe: 5 doden, 200 vermisten, 30 gebouwen verwoest en 2000 mensen geëvacueerd.

En dan zouden ze in Wetteren durven klagen!

Zo, we zijn er!

Oef! Het was me het dagje wel.
Maar wat kun je anders verwachten op een 8ste juli!
Dan gebeuren de merkwaardigste dingen…

Weg met de oudjes!

In de krant van vandaag (nog altijd die van mijn buurman) las ik volgende lezersbrief van Peter Raemdonck, lector aan een hogeschool:

‘Mijn werkgever heeft dé oplossing gevonden om de jeugdwerkloosheid uit de wereld te helpen: pest de oudjes buiten.
Overstelp hen met elektronische berichten en nutteloze administratieve rompslomp.
Herhaal voortdurend dat ze te veel kosten, dat ze niets meer te vertellen hebben en dat de jonge collega’s zoveel beter zijn.
Dwing hen om computerspecialist te worden.
Schuif al hun vroegere verwezenlijkingen misprijzend aan de kant.
Geef hun zoveel mogelijk nieuwe opdrachten ‘om de geest soepel te houden’.
Dreig met negatieve evaluaties.
Verplicht hen om leerstof te geven waar ze niet achter staan.

Succes verzekerd!

Mindfulness

Marion Bartoli, de toekomstige winnares van Wimbledon, gaat even in meditatie voor haar beslissende opslag.

This is Belgium

In de Kamer ontstond vanmorgen hilariteit toen premier Elio di Rupo verklaarde dat hij (naar aanleiding van het aftreden van de koning) ‘contact had opgenomen met prins Filip’.
‘Het is mijn taak, het is mijn taak’, reageerde de premier lachend.
Meer uitleg kreeg de krantenlezer niet.
Dat was ook niet nodig.

Iedereen weet wat de oorzaak van die hilariteit was.
Premier di Rupo is namelijk gay.
Of wat had u gedacht?
Hij is niet alleen gay, hij is ook een praktiserend homofiel die graag ’s nachts de bars afschuimt op zoek naar jonge jongens.
Want de premier lust ze graag jong.
Hij steekt dat ook niet onder stoelen of banken.
Hij is zo out als maar kan.

Voor mijn verbijsterde buitenlandse lezers:

This is Belgium.

Hier is alles mogelijk, het onwaarschijnlijkste eerst.
En mocht u het niet geloven, for the record:

In het land van Dutroux is een praktiserend pedofiel premier!

En dat is nog niet het ergste.
Het ergste is dat wij dat (allemaal tesamen:) PERFECT NORMAAL vinden!

Er wordt wat over geginnegapt,
En de premier lacht vrolijk mee.
Want: this is Belgium!
Hier kan alles.
En we zijn er nog fier op ook.

Een Hollander over België

In De Standaard lees ik een zoveelste artikel over Le Roi Albert.
Het is van de hand van ene Cees Wijburg.

Cees?

Dat moet een Hollander zijn.
Geen enkele Vlaming heet Cees.
Sven ja, en Joeri, en Wesley, en Brice, en Medard.
Maar geen Cees.

En wat schrijft Cees?

‘Als puntje bij paaltje komt, zal elke Belg zijn koningshuis nimmer laten vallen.’

Hij snapt er dus niks van, deze Hollander.
Waarschijnlijk wil hij dat ook niet.
Welke Hollander interesseert zich nu voor Vlaanderen en België!
Als we geen bier en vijgen hadden …

Wie zou in het buitenland (en zelfs in het binnenland) weten dat Le Roi Albert – ik wil de man niet beledigen door hem in het Nederlands te vermelden – moeite had om zijn minachting te verbergen voor meer dan de helft van ‘zijn’ volk?
Zou zijn madam trouwens al meer dan 5 woorden Nederlands spreken?
Meer heeft ze niet nodig om met haar goeie vriend Jan Hoet te converseren.
Tis oewaar wat kij zek!
Meer hoeft hij niet te horen.

Het verwondert me niet dat Cees Wijburg zoveel respect heeft voor Le Roi Belge.
Leest u die zin nog eens:

‘Als puntje bij paaltje komt, zal elke Belg zijn koningshuis nimmer laten vallen.’

Is dat Nederlands?

En dit:
‘Dat maakte de overgang, vervuld van smart over des konings dood, gemakkelijker.’

Of dit:
‘Vanzelf waart nog het spook door de paleisvleugels rond uit de tijd van Boudewijn.’

Of nog:
‘Een verstandige daad en een van moed.’

En dan:
‘Op haar (Mathilde) rust de zware taak om de nieuwe koning de weg te wijzen in het altijd zo kritische land. De weg is vrij voor een nieuw koningschap, het blad is wit en de paden zijn onbetreden.’

Maar de beste vind ik wel:
‘Als Nederlander wil ik mij bescheiden opstellen …’

Hahahahahahahaha, die Cees toch!

Ik begin voorwaar te vermoeden dat deze Nederlander heel fijntjes de draak steekt met Le Roi Albert en Le Roi Flip.
En wat kun je daar anders mee doen!
Et Belkies Koninkuis is als de zomer van 2013:
Je moét er wel om lachen, anders blijf je huilen.

Ben jij ook klaar om te bobben?

Wat staat er vandaag weer voor boeiends in de krant?
Ik hoef niet lang te zoeken.

Het loon van wereldambtenaar Bob uit Gent.

Huh? Wereldambtenaar?
Even schiet de gedachte door mijn hoofd dat er een wereldregering is gevormd zonder dat ik er iets vanaf wist.
Wereldregeringsambtenaar.
Een job met toekomst, ongetwijfeld.
Maar ik heb mij vergist.
Alhoewel. Toch niet helemaal.
Ik lees:

‘Ik ben wereldambtenaar in Merelbeke. Mijn taak is de wereld binnen te loodsen in de gemeente. Mensen bewustmaken dat er achter de schaduw van de kerktoren ook een wereld bestaat die je niet in de traditionele vakantiebrochures vindt, en die de meesten van ons daarom ook zelden te zien krijgen. Ik moet duidelijk maken dat we allemaal mee verantwoordelijk zijn voor de water-, voedsel-, afval-, en klimaatproblemen waar miljoenen anderen mee kampen.’

Aha.
Het sleutelwoord is uiteraard ‘kerktoren’.
Vlaanderen is, zoals bekend, een overwegend agrarische maatschappij waar mensen zich met niet veel anders bezig houden dan ‘cultiver mon jardin’ en dat bij voorkeur in ‘de schaduw van de kerktoren’. Al die zon, weet u wel.
Een beetje progressieve Vlaming schaamt zich daar natuurlijk diep over.
We leven in de 21ste eeuw, de eeuw van de smartfoon.
We zijn omringd door hooggeciviliseerde landen als Nederland, Frankrijk, Duitsland en Engeland, waar het groen al lang is teruggedrongen door hedendaagse architectuur,
waar de zandwegen al lang vervangen zijn door autostrades,
waar de helft van de bevolking zijn dagen slijt voor een computer, en de andere helft daar de gevolgen van draagt,
waar vreemdelingen thuis zijn en kleur en spanning brengen in het anders zo grijze en vervelende Europa.
En temidden van dat bruisende, kleurige, diverse, multiculturele Nieuwe Europa (ook wel New New York genaamd) ligt daar het angstig rond zijn kerktoren samentroepende Vlaanderen, het Bokrijk van de Nieuwe Wereld.
De schaamte! De vernedering!
Gelukkig waait er in het Gentse, sinds de Nieuwe Stadshal, een frisse wind.
Men heeft er, bij wijze van experiment, een wereldambtenaar geïnstalleerd in Merelbeke, het meest dorpse dorp van Vlaanderen. De naam zegt het al: men kan er de vogeltjes nog horen fluiten.

Of Bob zijn job graag doet?
Belachelijke vraag natuurlijk.

‘Ja, anders zou ik het niet doen. Mensen de link laten leggen tussen hun vliegtuigvakanties en olierampen, tussen Coca-Cola en watersnood of hun gsm en verkrachtingen in Congo is niet eenvoudig. Maar hoe meer je ziet en leert, hoe gemotiveerder je elke dag opstaat.’

Kijk es aan! Toen gisteren mijn gloednieuwe smartfoon begon te trillen, beleefde ik dat onbewust als het beven van de verkrachte vrouwen in Congo. Ik was volkomen van slag, maar kon mijn ontreddering niet duiden.
Nu wel. Dankzij Bob.
Mijn bekrompen dorpse bestaan is op slag een stuk rijker geworden.
En daar doen we het toch voor?
Maar niet zo Bob.
Hij verdient slechts 1400 euro per maand, maar je hoort hem niet klagen.
In Congo moeten ze het met een stuk minder doen, en bovendien:

‘Mijn loon is misschien niet zó spectaculair, maar het gevoel je steentje bij te dragen in plaats van gewoon je eigen boontjes te doppen compenseert ruimschoots het verschil.’

We mogen van geluk spreken dat er tussen al die boontjesdoppende Vlaamse kerktorenboeren toch nog één idealist rondloopt.
And his name is Bob.
Als idealist pur sang heeft Bob natuurlijk dromen. Hij droomt van

‘een gedragsverandering: dat zij die wél bewust duurzaam leven eindelijk als realisten erkend worden.’

Het is de verzuchting van iedere idealist: als realist erkend worden.
Het is de droom van iedere wereldambtenaar: als geestelijk leider erkend worden.
De wereldambtenaars zijn de nieuwe pastoors van Dorp Europa.
Laten wij hen eren en hen af en toe een kip of een dozijn eieren brengen.
Want ze hebben het niet breed, deze bevlogen idealisten die ons dorp de Heerlijke Nieuwe Wereld willen binnenloodsen.
We moeten hen steunen.
Zij zijn onze toekomst.

En laten die vogeltjes en bijtjes nu eens ophouden met hun eeuwige gefluit en gezoem!
Het is verdorie niet te harden, al dat lawaai in de zomer!