Voetbalkunst

door lievendebrouwere

Welke sport is dit? zult u zich afvragen.
Wel, het is voetbal.
De man die u hier door de lucht ziet zweven, is Robin van Persie, de spits van het Nederlandse elftal dat een paar dagen geleden uittredend wereldkampioen Spanje versloeg met verpletterende 5 – 1 cijfers.
Het zweefsprongdoelpunt dat van Persie maakte, werd in de pers bedacht met woorden als ‘geniaal’, ‘onwaarschijnlijk’, ‘buitenaards’, ‘een werelddoelpunt’ en andere superdesuperlatieven.
Aangezien ik geen getuige was van dit hoogtepunt in de geschiedenis der mensheid probeerde ik er mij een voorstelling van te maken op basis van de foto’s en commentaren in de kranten.
Ik zag Robin in gedachten als Superman komen aansuizen vanaf de middenstip, laag over de grond scherend om radardetectie te vermijden.
Op 50 meter van het doel raakte deze levende bolide de bal, die als een kanonskogel tussen de palen verdween, de Spaanse keeper op het nippertje miste en zich diep in de tribunes boorde, daarbij ettlelijke Nederlandse armen, benen en hoofden afrukkend.
Ja, dát was nog eens een goal!
Terecht werd ze door de pers de hemel in geprezen.

Vanmiddag zag ik toevallig op YouTube hoe het er in werkelijkheid aan toe was gegaan.
Robin van Persie rent zich de benen uit het lijf om bij een bal te kunnen die veel te snel gaat.
Op het nippertje kan hij die bal nog met het hoofd raken, een beetje per ongeluk eigenlijk.
Per hetzelfde ongeluk verdwijnt die bal in de goal terwijl van Persie zijn evenwicht verliest en plat voorover valt.
Omdat hij echter zo snel gaat, zweeft hij al vallend even door de lucht vooraleer ‘op zijn bakkes’ te gaan.
Hij maakt die goal dus helemaal niet al zwevend, zoals de verzamelde pers suggereert.
Dat zweven begint pas nadat hij de bal heeft geraakt en voordat hij plat op zijn buik valt.
Al bij al een tamelijk banale goal.
Maar godlievehemel, wat de pers daar allemaal niet van maakt!

Wat IK daarvan maak, is dat de journalisten zich ginder in Brazilië te pletter vervelen.
De voetballers zijn zo bang om hun gezicht te verliezen dat er op het veld niks te beleven is.
Neem nu de match van de Belgen tegen de Algerijnen.
Tegen de rust lag het hele stadion in slaap.
Behalve de journalisten.
Die rukten zich de haren uit het hoofd.
Hoe moesten ze hiér in godsnaam een heldhaftige veldslag van maken die de hooggespannen verwachtingen op het thuisfront zou inlossen?
In uiterste nood overstijgt een mens echter zichzelf en dus zogen ze een wedstrijd uit hun duim die in België alle toeters en bellen in actie bracht.

Dit hele WK is met andere woorden één grote performance.
Het is … Hedendaagse Kunst.
Er valt niks te zien, maar de intellectuelen van dienst zorgen ervoor dat iedereen dénkt dat er geniale, wereldschokkende en geschiedenisschrijvende dingen te zien zijn.
De afwezigen hebben weer eens gelijk …